Terapia Ericksonowska to oryginalna forma terapii, która nie koncentruje się na źródle problemu, ale stara się obudzić w człowieku zdolność do przezwyciężania trudności, odkryć jego pozytywne strony.

Według śmiałych, aczkolwiek bardzo racjonalnych, założeń tej metody, treści nieświadome powinny pozostać w nieświadomości, jest to dla nich najlepsze miejsce. Wszelki opór jest zły i należy go unikać. Metoda Ericksonowska nie do końca zgadza się również z utartym poglądem, że terapeuta zawsze powinien komunikować się z pacjentem w sposób jasny i bezpośredni. Pacjenci psychologów to na ogół ludzie, którzy zmagają się z irracjonalnymi problemami, większość z nich sama próbowała je już rozwiązać za pomocą racjonalnych metod. Terapeuta zaczyna od zdroworozsądkowych rad, ale jeśli są one nieskuteczne (np. prawie zawsze wobec pacjentów z fobią czy nerwicą) i spotykają się z oporem, przechodzi do metafor, pośrednich sugestii.

Cechą charakterystyczną tej terapii jest hipnoza, ma jednak ona niewiele z tradycyjnym rozumieniem tego terminu. Hipnoza Ericksonowska to specyficzny, głęboki rodzaj koncentracji i kontaktu pomiędzy pacjentem a psychoterapeutą.

Psychoterapia Ericksonowska jest zazwyczaj terapią krótkoterminową, trwa od 15 do 20 sesji.